NewKidInTown schreef op 14 oktober 2018 15:28:
Iets moet mij van het hart waar ik al lang mee worstel. Wetende dat ik daarmee niet populairder word bij de lezers van een beschaafde kwaliteitskrant als deze. Volgens sommigen zelfs een linkse krant, al weten tegenwoordig nog weinigen wat dat is. Het gaat om een beladen onderwerp met ideologische voor- en tegenstanders. Mijn opvatting is daarbij in de afgelopen tijd drastisch veranderd.
De aanleiding is dat ik laatst hoorde dat de aantallen opnieuw beginnen te stijgen, waardoor er alweer nieuwe asielcentra moeten komen. Als niemand het durft te zeggen, moet ik maar de politiek correcte stilte doorbreken. Misschien kom ik, door mijn achtergrond toch geloofwaardiger over, want zo kan het niet langer.
Vol is vol
Midden vorige eeuw waren er een beperkt aantal in ons land. Ze vielen niet eens zo op. De ‘Gutmenschen’ vonden ze zielig en openden steeds op meer plaatsen in Nederland van die asiel- en opvangcentra waar ze werden gepamperd. Het argument was dat ze anders zouden gaan zwerven en wellicht in Nederland allerlei ziektes verspreiden. Vervolgens heeft dat aanzuigend en uitnodigend gewekt, met als gevolg dat we op een geleidelijke schaal zijn terecht gekomen. Die opvang is steeds voller geworden en nu barst het uit zijn voegen. In dit overvolle land kunnen we niet meer doen dan we tot nu gedaan hebben. Het is taboe om het hardop te zeggen, maar helaas wel de waarheid: het zijn er simpelweg veel te veel, en genoeg is genoeg, want vol is vol.
Het probleem wordt ook nog groter door hun grote aantal nakomelingen. Op zijn Hollands gezegd wordt er volgens het principe van soort zoekt soort gewoon (excusez-moi) doorgefokt. Daardoor komen er elk jaar nog meer bij. Natuurlijk is het vervolgens vragen om problemen. En dan nog dat vreselijke vuil op straat. De overlast is vooral in de grote steden onhoudbaar geworden.
Laatst was een vriendin bij ons op bezoek. ‘Het was liefde op het eerste gezicht’, zei ze ongegeneerd. Ze was hem tegengekomen tijdens de open dag van het asielcentrum in de buurt. En natuurlijk was hij ook mee. Met die grote zwarte lege ogen. We hebben haar nog proberen te waarschuwen: ‘Meid, wees verstandig, straks krijg je er echt spijt van. Later blijkt altijd dat ze toch anders zijn dan je eerst dacht’. Maar dat hielp niet. Wij hebben ze hier liever niet in huis. Het gaat nooit lukken om ze onze normen bij te brengen. Het is vaak een raciale kwestie, maar hoe dan ook werkt het uiteindelijk niet. En wat te zeggen van de angst die sommige zaaien? Mijn vrouw durft er niet normaal langs te lopen. Laatst liep ze in onze eigen straat, uit angst, met een boog er omheen.
Vertroeteling gaat ver
Er is ook nog een complete economie om ze ontstaan, een hele industrie waar miljarden in omgaat. Er worden speciale cursussen en opleidingen opgetuigd, hoe je met ze moet omgaan als ze nog jong zijn, als ze oud zijn, als ze ziek zijn. Hoe je met ze moet communiceren als ze getraumatiseerd zijn, en ga zo maar door. Ze krijgen hun eigen speciale zorg, eigen dokters, verplegers, tandartsen. Hun eigen kappers, zelfs hun eigen begraafplaatsen.
De vertroeteling gaat in Nederland zo ver dat hun soort voedsel langzaam grote delen van onze supermarkten overneemt. Waarom moeten ze eigenlijk speciaal voedsel hebben? Ik zou graag willen dat een geleerde uitrekent hoeveel dit gefêteer jaarlijks onze samenleving kost. Dat geld kan beter worden besteed aan onze eigen soort.
Het is toch absurd dat ze tegenwoordig in ons parlement zelfs een eigen partij hebben, die vervolgens pleit voor meer biodiversiteit. Landgenoten, houd toch op met die onderdanige, kleffe, onfrisse honden als huisdier. Besteed je geld aan je medemens. Eigen soort eerst.
Keyvan Shahbazi is publicist en als cultureel psycholoog verbonden aan de Politieacademie.