@Panly: Je moet er wel goed over nadenken. Je moet het soort persoon zijn dat gemakkelijk went in een nieuwe omgeving. Je moet een beetje avontuurlijk zijn. Niet al te snel heimwee krijgen. Kunnen improviseren en tegen een stukje onzekerheid kunnen. En je eigen grenzen kennen.
Voor mij persoonlijk zou Thailand bijvoorbeeld een brug te ver zijn. Ik denk niet dat ik de taal ooit echt zal leren en dat is toch wel een voorwaarde om een beetje te integreren. Het cultuurverschil is te groot. Het is te ver weg, 10 uur vliegen is een te grote barrière. Daar wegen voor mij de voordelen niet tegen op. Maar er zijn mensen die het doen en er gelukkig mee zijn. Goed voor hen, maar niet voor mij.
Zuid Europa zou voor mij wel een goede optie zijn. Spaans, Portugees of Italiaans pik ik wel op. Misschien niet grammaticaal perfect, maar goed genoeg om te functioneren. De familie van mijn vrouw komt uit de regio, dus ik ben er niet helemaal alleen. Er is kennis in de familie van hoe dingen werken (gezondheidszorg, huizenmarkt, belastingen) zodat we niet alles van scratch hoeven uit te vogelen. Nederland is nog bereikbaar, met 3 uur vliegen ben je er. We zijn katholiek en de kerk is een prima manier om mensen te leren kennen en binnen te komen in de gemeenschap. Het leven is er goedkoper. Het eten, het weer en het voetbal zijn beter. Nooit meer ergernis omdat het Nederlands elftal zich weer heeft laten pakken en daarna de praatjes dat "we" wel domineerden. Alsof dat er toe doet. Ik zou er geen stemrecht hebben, dus hoef ik me ook niet druk te maken om de politiek. Wel zo rustig. Al dat soort factoren spelen een rol.
Kortom: in het buitenland pensioneren is niet voor iedereen. Of het een kans maakt, hangt van veel factoren af die voor iedereen anders zijn. Vooral van je eigen karakter, maar ook van je omstandigheden en je wil om er iets van te maken. Denk er heel goed over na. Zoiets is niet om lichtzinnig over te doen en als het mislukt is het een dure grap, financieel en emotioneel.