Als jullie die presentatie van (dat stel sprinkhanen van) Elliot goed lezen, dan merk je vanzelf dat de grote driver het vrijvallen van kapitaal is. Wat ze in feite bepleiten is dat NN iets aggressiever gaat beleggen, maar vooral kapitaal wat eerder laat vrijvallen, door van alles af te stoten (business, verzekeringsrisico's), wat ertoe leidt dat de zak geld wat sneller kan worden leeggetrokken, ten gunste van de korte termijn belegger (á la Elliot) die na een koers-bump er weer snel uitstappen, en de dividendbeleggers met een middellange termijn horizon die belang hebben bij het eerder leegtrekken van hogere dividenden uit de pot. In één allerlaatste slide plakken ze nog een schaamlap op hun sprinkhanengedrag door te stellen dat dit alles goed is "for all stakeholders": customers, employees en de "wider community". Lees die drie bullet points goed en probeer dan niet in de lach te schieten van zoveel schaamteloosheid. Eigenlijk zien ze een gans met gouden eieren en willen ze dat goud zo snel mogelijk oogsten en er snel mee vandoor gaan. Dat de klant en de samenleving op de langere termijn (over enkele decennia) erachter komt dat die resterende buffers niet voldoende zouden kunnen zijn, en/of dat agressievere beleggingen ook een keer fout kunnen gaan, zal Elliot en co. dan weinig kunnen schelen. Zij zijn dan al lang met de noorderzon vertrokken (met het goud dat ze decennia eerder al hadden geroofd).
Zelfde met intern model of standaard formule: je kan best wel een intern model verzinnen en dat na jaren van gezeur met DNB mogen toepassen, uiteindelijk laat je je buffer iets eerder vrijvallen (je mag volstaan met iets minder). Dat is leuk voor de korte termijn belegger, maar in feite is het een verschuiving in de tijd. De pot wordt gewoon wat eerder leeggetrokken. Je kan er allerlei technische beschouwingen over loslaten waar actuarissen elkaar jaren lang mee kunnen bezighouden, maar als je het hebt over een langzaam opdrogende portefeuille dan is het toch gewoon spreiding in de tijd.
Je kan wel elk jaar met de goddelijke dobbelsteen gooien en wat winstjes en verliesjes boeken op beleggingsresultaten/schadekansrisico's en daar indrukwekkende analyses van maken (en die proberen te begrijpen*), op de langere termijn is het toch vooral de zak met geld die wordt leeggetrokken uit de levenportefeuille. Een zak die is gevormd in de gouden decennia die reeds achter ons liggen. Allemaal leuk en aardig voor de belegger: uiteindelijk is het de klant die over enkele decennia de prijs gaat betalen als dan blijkt dat die zak iets te snel is geleegd, om bijvoorbeeld tegenvallers als gevolg van een iets te agressieve beleggingsstrategie op te kunnen vangen (of als mensen toch iets langer blijken te leven dan je in dat resterende buffer voor mogelijk hield).
Dus tsja...
(*) Het "grappige" is dat Solveny II en de standaardformule was verzonnen om de resultaten en manier van berekenen iets meer te standaardiseren, zodat het voor analisten en beleggers iets transparanter, en daardoor onderling beter vergelijkbaar werd. Het geworstel met de betekenis van de cijfers, dat ik nu lees, laat dan duidelijk zien, hoe goed de industrie is geweest met het introduceren van een nieuwe black box, waar de specialisten in het bedrijf zelf en DNB al moeite hebben om die goed te snappen, laat staan de analisten en in hun kielzog de individuele belegger...