erjee-ff schreef op 7 januari 2019 13:25:
De these dat Trump "voor de hand liggende bondgenoten tegen zich in het harnas jaagt" is een these welke ik regelmatig zie, maar deze these is gebaseerd op een feitelijk incorrecte set uitgangspunten. Het woord "bondgenoot" impliceert een set gemeenschappelijke belangen. Echter, de belangen van de VS en Canada, en de VS en de EU zijn niet gemeenschappelijk meer, integendeel.
Voor Canada geldt dat de VS met afstand de grootste handelspartner is, en alle retorica van Trudeau c.s. ten spijt heeft hij heel goed begrepen dat het echte belang een handelsverdrag met de VS is (ruim 75% van de Canadese export gaan naar de VS). Politiek en militair heeft Canada weinig in de melk te brokkelen, en de economie is nog steeds in grote mate gebaseerd op de export van commodities.
Voor de EU geldt dat de belangen van de VS en de EU steeds verder uiteen zijn gaan lopen. De EU zit nog vast in de denkbeelden van kort na de tweede wereldoorlog, met een "nooit meer oorlog"-mentaliteit, een geloof in internationale wereldorde en een geloof in de instituties uit die tijd (NATO, UN). NATO was voor de Europeanen een manier om de US geïnteresseerd te houden in Europa, terwijl de Amerikanen het geen probleem vonden voor NATO te betalen om het communistisch gevaar buiten de deur te houden. Dat was ook nodig, nadat de Europeanen het continent volledig in puin hadden gelegd. Naar mate de economische wederopbouw in Europa zich voltrok begon Amerika meer en meer te morren over de rekening van de NATO, die wel heel eenzijdig bij de Amerikanen lag en bleef liggen. Kritiek hierop vanuit de VS is niet nieuw, het gaat terug tot de tijd dat Clinton nog president was. Trump is slechts uitgesprokener, directer en minder diplomatiek in die opvatting.
De Amerikanen hebben altijd de keuze gehad te handelen met de Europeanen en met de Japanners, de Koreanen en inmiddels de Chinezen. En naar mate de handelsbalans verschoof van de Atlantic naar de Pacific, verschoof ook de Amerikaanse aandacht. En met de rise of China, dat zich nadrukkelijk als supermacht wenst te positioneren, is het duidelijk waar de VS de aandacht heeft, en wat daarmee de waarde van de EU voor Amerika nog is. De EU is een handelspartner van de VS, niet meer en niet minder.
De buitenlandse politiek van de VS heeft altijd gelaveerd tussen zendingsdrang en isolationisme. Het beleid van Trump past daar in, hij heeft geen behoefte aan een op regels gebaseerde wereldorde, het geloof daarin is voorbehouden aan partijen die niet machtig genoeg zijn om de wereldorde naar de eigen hand te zetten. Trump heeft dat begrepen, de EU als geheel nog lang niet.