Na overleg met zijn vrouw, besluiten ze een taxateur in te huren. Ze spreken af dat als de marktwaarde van die prachtige kast veel meer waard is, dat ze dan met de overburen gaan overleggen om te proberen onder de koop uit te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar dagen later komt er een man in de winkel, grote snor en een wat stoffige jas, en stelt zichzelf voor als de taxateur. Op zijn kaartje staat "appraiser," moest dat nu, dat Engels. Ze schudden handen, waarna hij naar de kast wordt geleid door een gebaar met zijn hand. Hij kijkt naar de kast, opent wat laatjes, kijkt met een wat scheef hoofd naar de plek waar vroeger houtworm heeft gezeten, en klopt met zijn rechtervuist op het bovenblad. Hij observeert elke beweging van de taxateur, maar in zijn achterhoofd zit hij al te denken wat hij met die EURO 2500 gaat doen. "2475 euro", zegt een man, "dat is de marktwaarde." "Ha, gelukkig!" en hij ziet zichzelf al liggen ergens aan een warm strand.
Hij vertelt zijn vrouw het verhaal, en hun zonen, Henk en Loyd, luisteren aandachtig mee. Witheet werden ze, toen ze hoorden dat het die kast is, die ze zo mooi vonden en hoopten dat ze die later, als ze de zaak overnemen, zelf voor heel veel geld konden verkopen. "Je geeft die kast zowat weg," schreeuwde Henk, en sloeg met zijn vuist op tafel. "Het is wat het markt vindt wat het waard is," verdedigde vader zichzelf. Loyd riep al de familieleden op facebook, om zich tegen de verkoop te verzetten. De spanning was de rest van de avond om te snijden, en er werd tijdens het TV kijken geen woord gesproken. In bed, vlak voordat ze het licht uit doet, zei ze tegen haar man: "Ik heb altijd al naar Australie gewild, dat kunnen we nu eindelijk doen. Ik geniet er nu al van. Iedereen is misschien nu boos, schreeuwt van alles en nog wat, maar binnenkort zijn ze het allemaal al weer vergeten. Deze vrijdag gaan we naar het reisbureau, en dan regelen we het. We hebben er hard voor gewerkt; ze gunnen het ons toch wel?"
Weltrusten!!