Code 88, de geheimtaal van extreemrechts
Duitsland heeft te kampen met duizenden jongeren die er trots op zijn om neonazi's te zijn die het beruchte oorlogsverleden verheerlijken. Ze deinzen er niet voor terug om geweld te gebruiken tegen politici, journalisten, minderheden of toevallige voorbijgangers.
De aantrekkingskracht van extreemrechts is niet nieuw. Het naoorlogse Duitsland heeft altijd met neonazi's op straat en in de politiek te maken gehad. Al jaren maak je met enige regelmaat reportages over rechtsradicalen die door het land de straat op gaan om leuzen als 'Frei, Sozial und National' te scanderen. Ook in de politiek kennen extreemrechtse partijen een lange traditie. De National Demokratische Partei Deutschlands bijvoorbeeld dateert van 1964.
"Heil Hitler is verboden, maar 88 is volgens een rechter 'niet noodzakelijkerwijs' strafbaar."
Hoe dat kan? Vrijheid van meningsuiting is een groot goed in Duitsland. Neonazi's tasten de grens van het toelaatbare af, alsof de vrijheid een puberaal spelletje is. Rond het voetbalveld in de lagere liga's stuit je regelmatig op de geheimtaal van extreemrechts. Bij een wedstrijdje in Mahlsdorf, Oost-Berlijn, zie je dat het hoogste jeugdteam een wisselspeler inbrengt met rugnummer 88. Het cijfer duidt op de codetaal van neonazi's. Dat zit zo: de 8 verwijst naar de achtste letter van het alfabet H. 88 = HH = Heil Hitler. Heil Hitler is verboden, maar 88 is volgens een rechter 'niet noodzakelijkerwijs' strafbaar. Burgers moeten zelf de grens aangeven.
Enkele ouders halen na afloop verhaal, maar trainer en club bezweren dat er geen kwaad achter steekt. "88? Nooit van gehoord. Het gaat om een jeugdspeler! Iets zoeken achter zijn rugnummer? Zijn de klagers nu helemaal gek geworden?"
Toegegeven, een verbod van 88 op alle velden heeft ook weinig zin, want dan verzinnen de extremisten wel een andere code. '18' bijvoorbeeld verwijst naar de eerste letters van Adolf Hitler. Mag dat dan ook niet meer? De effectiviteit van de nazi-codetaal zit in de absurditeit.