De grootste bedreiging voor Aperam is m.i. zijn afhankelijkheid van gas in Europa, hoewel het bedrijf veel doet om energiezuiniger te worden. Ook als er een recessie komt, is het productportfolio daar veel beter tegen bestand dan vroeger. Verduurzaming zal een belangrijk thema blijven in de markt en daar is Aperam zeer goed gepositioneerd en zal daar ook op blijven inzetten. De dalende nickelprijs is niet ongunstig. Daardoor kan Aperam de prijzen weer wat verlagen. Te hoge prijzen leidt tot vraaguitval. Dat zie je nu in de bouw gebeuren. Materiaal wordt te duur en dan worden de projecten te duur voor de klanten en dus uitgesteld. De hoge energieprijzen zijn wel een probleem, maar mij is niet duidelijk of Aperam hier gunstige langlopende contracten heeft, meeliftend op Arcelor Mittal. Aperam kon hogere kosten echter ook nog steeds doorberekenen.
Het beeld is m.i. lang niet zo somber als BoA schetst. Maar die zijn notoir dubbelhartig en onbetrouwbaar. De huidige koers van het aandeel zou een recessie inmiddels wel ingeprijsd moeten hebben.
De grootste zorg is de toenemende schaarste aan gas, waarbij de vraag is hoe lang Poetin wil doorgaan zich in zijn eigen voet te schieten. Als Europa als markt wegvalt, heeft hij een serieus probleem. Dan helpen ook torenhoge prijzen niet meer, omdat er geen volume meer is. Alles wat hij nu reduceert is hij vermoedelijk definitief kwijt. Andere afnemers zijn er niet voldoende. China kan het maar ten dele compenseren. En als Poetin de gasverkoop wil verleggen naar het oosten, moet hij eerst peperdure infrastructuur aanleggen, die in het oosten veel minder gaat renderen, omdat de geografische spreiding veel ingwikkelder is en minder compact dan in Europa. Bovendien heeft Rusland er het geld niet voor en mogelijk ook niet meer de expertise, nu het westen is afgehaakt.