Fred realistische beschouwing over Iran. Bron "de Volkskrant"dus dat moet dan ook volgens jou dan wel kloppen toch?
"Opinie op zondag: Wacht Iran een implosie?
Prikkelende opinie op een dag dat u er tijd voor heeft: de Volkskrant presenteert elke zondag twee bijdragen van een vaste club van acht auteurs. Later vandaag historicus Dirk-Jan van Baar, nu cultureel psycholoog Keyvan Shahbazi.
Keyvan Shahbazi 27 mei 2018, 10:00
"Een vrouw draagt een foto van ayatollah Khamenei. Keyvan Shahbazi: 'Zolang de antisemitische ayatollahs in Teheran aan de macht zijn, zal er in het Midden-Oosten geen rust en stabiliteit zijn.' Foto Reuters
De Iraanse revolutie van 1979 bracht een tot dan toe onbekend soort totalitarisme op het wereldtoneel. Het totalitaire karakter van het Europese fascisme, nazisme en communisme waren al bekend. Dat het totalitarisme in de vorm van het messianistische islamisme in het Midden-Oosten een nieuwe verschijningsvorm kreeg, heeft menigeen in verwarring gebracht.
Een vroeg voorbeeld is de Franse filosoof Michel Foucault, die in 1978 gefascineerd raakte door ayatollah Khomeini. In Khomeini’s ‘spirituele politiek’, zoals Foucault hem kritiekloos ophemelde, waren de vrijheden gegarandeerd mits ‘niet schadelijk’, waren de rechten van minderheden gerespecteerd mits ‘niet kwetsend voor de meerderheid’, en waren mannen en vrouwen niet ongelijk maar ‘slechts verschillend’. Elk van deze clausules was voldoende om alle alarmbellen te laten rinkelen, mits cultuurrelativisme het zicht niet zo ernstig had belemmerd.
Valse romantiek
Cultuurrelativisme was – en is nog altijd – de afwijking die de links-intellectuelen steeds weer de verkeerde afslag instuurt (zie de zogenaamde linkse samenwerking in Rotterdam tijdens de recente gemeenteraadsverkiezingen). Want wat goed is voor de westerling, hoeft niet goed te zijn voor hen van die andere cultuur. Zij zouden nog een ‘spiritualiteit’ hebben die het Westen in de loop van de Renaissance kwijtraakte. Met deze valse romantiek over andere culturen keert het cultuurrelativisme de slachtoffers van tirannie de rug toe en onderscheidt zich de facto niet van racisme. Want individuele en collectieve vrijheden, gelijkheid van man en vrouw, seculariteit, democratie en rechtsstatelijkheid, zijn waarden die wel goed zijn voor ons, maar niet noodzakelijkerwijs voor hen.
De ‘spirituele politiek’ van Khomeini, bleek in wreedheid weinig gelijken te kennen in de recente wereldgeschiedenis. Na zijn machtsovername werden Iraanse vrouwen direct gereduceerd tot tweederangs burgers en homoseksuelen in het openbaar opgehangen. Het vervolgen van minderheden en het systematisch uitroeien van zijn critici werd een dagelijkse routine. In het binnenland groei-de het aantal massagraven (Amnesty International heeft inmiddels 120 plaatsen aangewezen). En het antisemitisme werd de officiële buitenlandpolitiek.
De weg om Jeruzalem te bevrijden van de Joden, liep via de Iraakse ‘heilige steden’ Najaf en Karbala. Zo joeg Khomeini tienduizenden scholieren met een plastic sleuteltje om hun nek - om de hemelpoort mee te openen - de mijnenvelden van Saddam Hoessein in. Maar hij kwam geen stap over de grens.
Amerikaanse blunders
Strategische blunders van twee Amerikaanse presidenten hebben die weg vooralsnog geplaveid voor zijn opvolger, Khamenei. George W. Bush door het destabiliseren van Irak en Obama door juist niet in te grijpen in Syrië. Het vermaledijde cultuurrelativisme was een belangrijke blinde vlek in de Midden-Oostenpolitiek van Obama, met zijn briefschrijverijen aan Khamenei en zijn gammele nucleaire akkoord.
Terwijl alle nucleaire opties openbleven tot na 2025, besteedden de ayatollahs de 120 miljard dollar opbrengst daarvan aan het vetmesten van talloze terroristische organisaties. Obama bleek in verwarring over de antisemitisch-messianistische ideologie van het kalifaat van Khamenei. In de polder was die verwarring nog groter.
In een opiniestuk in deze krant schreef Thomas von der Dunk, dat het Westen ‘eindelijk eens over het trauma van 1979 heen moet stappen’ en Iran niet voortdurend ‘kleinerend’ moet behandelen. ‘Dat geldt ook voor het nucleaire dossier.’
Gelukkig hadden de Israëlische politici meer verstand en realiteitszin. ‘If it looks like a duck, walks like a duck and quacks like a duck, then it probably is a duck.’ Als Khamenei honderden miljarden investeert in de ontwikkeling van ballistische raketten – met Hebreeuws opschrift – gekoppeld aan een geheim nucleair programma, zijn de elektronische borden langs de Iraanse wegen die de dagen aftellen tot de vernietiging van de Joodse staat geen grapje.
Maar net via de snelweg Teheran-Bagdad-Damascus aan de grens gekomen van de Joodse staat, waarvan de inwoners in zee zouden worden gegooid, draaide de geopolitieke wind uit Amerika. De wittebroodsweken waren voorbij en de massagesalon Mogherini & Kaag (Paul Brill in het Parool)– hoofddoek verplicht – bleek in surseance.
Buigen of barsten?
Het spook van de hernieuwde economische sancties heeft het afgelopen kwartaal 30 miljard dollar en tonnen goud het land uitgejaagd en de koers van de Iraanse rial bijna gehalveerd. Terwijl de economie op instorten staat, gaat de doodsstrijd over de kern van de ideologische grondslag van dat regime. Buigt het door te gaan onderhandelen, deze keer ook over zijn talrijke terroristische bendes in verschillende landen, bedreigingen richting Israël, productie van ballistische raketten en hopelijk ook de mensenrechten? Of barst het door de uraniumverrijking van 20 procent te herstarten en daarmee het eigen voortbestaan op het spel te zetten?
Bijna veertig jaar na de Iraanse revolutie, zal de komende maanden duidelijk worden of we getuige zijn van de implosie van het fascistoïde messianistische islamisme dat het heeft voortgebracht. Maar één ding is zeker: zolang de antisemitische ayatollahs in Teheran aan de macht zijn, zal er in het Midden-Oosten geen rust en stabiliteit zijn, met of zonder een nucleair akkoord.
Keyvan Shahbazi is publicist en als cultureel psycholoog verbonden aan de Politieacademie".
Groet, Jonas