Veel botsende meningen en lange tenen hier ...
Bedenk dat de beurs een ongenaakbare diva is vol verrassing en venijn. Kort geleden nog was ze een tweetende coloratuursopraan, magistraal-Mozartiaans, gisteren een grauwende, wrakende she-wolf, Wagneriaans-donker. Tinus Argwaan slaat haar gade en bestudeert ieder trekje in haar (bijna) ondoorgrondelijke gelaat en voorkomen. Kleine bewegingen van haar wenkbrauwen of mondhoeken, een trillende boezem of driftig loopje kunnen subtiele voorboden zijn van een als een blad aan een boom omslaand temperament. Sluiks meldt hij ze vanuit haar Witte Huis. Zo blijft hij en de zijnen de bus met leden van de Grand Ol’ Party, die zelden amused zijn, bijwijlen een beslissend stapje voor.
De waarheid is soms ongemakkelijk, als hoogverraad in het rijk van de leugen, als vloeken in de kerk van de schone schijn. Zulk verraad wordt door menigeen gezien als een giftig kruid, dat uitgeroeid moet worden – wortel, stam, tak en zaad – opdat het niet overal opschiete en de hearts en minds van het beduusde gemene volk koud make. Het onmogelijke had niet kunnen gebeuren, daarom moet het onmogelijke toch mogelijk zijn, ondanks de gewekte schijn. De lamme leidt de blinde, die de dove vertelt dat Gods wegen zo onnavolgbaar zijn.