Mooi stukje in FD 10-9-2020
Fladderaar of plakker?
Ze bestaan nog: de plakkers, mensen die vijftien, twintig of soms zelfs drieënveertig jaar lang voor hetzelfde bedrijf werken. Maar het worden er steeds minder. Fladderen van het ene naar het andere bedrijf is veel meer van deze tijd. Tenminste, dat wil iedereen ons doen geloven. Wie blijft zitten is saai, gezapig en mist bovendien een flink aantal kansen op een beter salaris; wie van baan wisselt is dynamisch, avontuurlijk en weet hoe hij zichzelf het best kan vermarkten.
Plakkers zijn er echter in verschillende soorten en maten. Natuurlijk is er de ambtelijke plakker die zijn geld verdient en zijn tijd uitzit, maar daartegenover staat de interne hemelbestormer: het jonge talent dat jarenlang kennis en ervaring opsnuift en steeds een treetje hoger klimt binnen de organisatie. Totdat hij op een dag wordt gevraagd om bestuursvoorzitter te worden.
‘In de jacht op talent van buiten wordt de eigen kweek niet zelden over het hoofd gezien’
Mark Heine is zo’n hemelbestormer. Hij studeerde geodesie, het opmeten en beschrijven van het aardoppervlak, en begon eind 2000 bij bodemonderzoeker Fugro. Dat hij na een jarenlange klim uiteindelijk de top van deze onderneming bereikte kwam door het onverwachte vertrek van zijn voorganger. Tijd voor een langdurig wervingstraject was er niet.
Liep het maar vaker zo. Voor leidinggevende functies valt het oog misschien wel te vaak op de fladderaars. In de jacht op talent van buiten wordt de eigen kweek niet zelden over het hoofd gezien. Zonde.
Het grote voordeel van zo’n ambitieuze plakker is dat hij zijn bedrijf kent tot in de diepste lagen, waardoor hij weet waarop hij bouwt. Dat merk je als je Heine hoort praten over Fugro. Een leven zonder geodata? Dat kan deze topman, bergbeklimmer in zijn vrije tijd, zich oprecht niet voorstellen, zoveel werd wel duidelijk in een gesprek vorige week op BNR Nieuwsradio.
Dat Heine in dit interview memoreerde dat de naam Fugro een samentrekking is van funderingstechniek en grondmechanica, betekent niet dat hij conservatief is. Was het bedrijf zo’n vijf jaar terug nog voor 80% afhankelijk van de markt voor fossiele brandstoffen, inmiddels is dat 42%. En Heine wil nog minder fossiel, nog meer windparken.
Maar Fugro, hoor ik u denken, was dat niet dat bedrijf waar de beursbodem onder weg zakte bij het uitbreken van de coronacrisis? Dat bedrijf dat zijn herfinanciering op het nippertje niet rond kreeg? Juist. Maar als belegger zou ik, zo lang geodeet Heine er zit, lekker aan Fugro blijven plakken.
Elisa Hermanides is eindredacteur van BNR Zakendoen en financieel journalist.