De stemming zit er al weer goed in op deze verkiezingsdag.
Wat een bende, bijna zou je denken dat ze het er om doen, Project Europe moet namelijk in leven gehouden worden.
Het is diep triest, vooroorlogse prijzen op het scorebord, Hitler de Tweede, nog steeds geen Brexit, handelsoorlogen, Modern Warfare, en lege chipszakken.
Vage groeicijfers in het land der Eurofielen, weinig echt nieuws, slappe hap, en het is kijken maar niet kopen.
De 3-traps correctie is in volle gang, het valt allemaal wel mee, behalve uiteraard Mittal, klap na klap, wanneer houdt dit op.
Vandaag valt volgens zeggen het doek voor British Steel, ik geloof er helemaal niets van, wie gaat de opkoper worden, staalhandel Malle Pietje, of wordt het Mittal.
De Engelsen hebben hun eigen staal straks hard nodig.
De cokesnuivers van onze geterroriseerde staatsbank gehuld in krijtstreep zeggen dat we voor een jeans 33 Euro meer moeten betalen.
Waar zitten ze met hun hoofd, bij New Yorker koop je ze in de aanbieding voor een Tientje en je betaalt er voor een T-shirt met een print van het vrijheidsbeeld slechts 1 Euro.
Plak er maar een prijs op, het maakt niet uit, en ondertussen komen ze zelf met dubieuze adviezen ter zelfverrijking.
Het is wachten op de paniekprikker, wachten duurt lang, mei is al weer bijna voorbij en de lege flessen van Bols worden over de schutting gegooid.
Tja, ik heb ooit ook nog in een vooroorlogs huis gewoond waar na de oorlog onze plaatselijke oudijzerboer gewoond had.
Je vond er van alles in de achtertuin, behalve goud.
En als je de verhalen hoorde van de oude overbuurman, als hij een goeie week achter de rug had en op vrijdagmiddag dronken uit de kroeg kwam dan nam hij het paard door de voordeur mee naar binnen en ging daar verder met feestvieren.